Blauwe Reiger
DE MEESTE FOTO'S ZIJN TE VERGROTEN DOOR ER OP TE KLIKKEN, VAAK TOT 2x TOE.
In de spotlights.
De eerste is een jonkie van ca 2 maanden oud en die vliegenier is een volwassen exemplaar.
Het zijn machtige vogels, met een spanwijdte tot 1,6m.
Het was begin maart, toen ik meerdere reigers met een takje zag vliegen, naar een plek waar heel hoge bomen staan.
Daar moest ik het mijne van weten ...
Hier zie je een deel van de ruim 40 nesten, die ik telde.
Het zijn koloniebroeders.
Ze houden nu van gezelschap en het geeft ze een veilig gevoel, daar samen boven in de toppen van die bomen.
Maar buiten het broedseizoen zijn ze niet zo gecharmeerd van soortgenoten.
Terug naar de kolonie.
Hier zijn zojuist (links onder) de eerste takjes met liefde gelegd voor een nieuw nest.
Nu doorpakken, anders zijn de eieren er eerder dan het nest ...
Ze probeerden het wel, maar het wou nog niet echt lukken. Ook deze grote tak belandde weer op de grond ...
Ze raakten een beetje gefrustreerd en moesten even de tijd nemen om zich te herpakken ... Een mooi stel wel.
Deze dames weten van wanten en "breien" rustig door. Ze wachten hier op een volgend takje van de man.
Dat is de rolverdeling: de mannen sprokkelen, de dames nestelen.
Zo o.a. kunnen wij de sekse bepalen. Een man en een vrouw zijn visueel identiek voor ons.
Van al dat sprokkelen word je moe, dus nam hij even een momentje voor zichzelf, diep verscholen in het gras.
Ondertussen zat zij, de vleugels wijd, te zonnen op het nest.
Met tegenlicht gefotografeerd.
Zij vraagt in blijde verwachting aan hem: zie je de ooievaar al?
Even verderop was al een nest met grote jongen, die soms kleine uitstapjes maakten.
Wat later in het jaar
Hier, op nest 1, wordt een jong gevoerd.
Dit nest kent slechts één jong; hij groeit daarom als kool.
Normaal worden er 4 tot 6 eieren gelegd.
Weer op weg voor een nieuw lekkerbekje.
Ze zijn slim. Als ze een vis vangen gaan ze zo snel mogelijk het land op. Als-ie dan uit de snavel valt, kan-ie niet wegzwemmen.
Vangen ze een muis, dan gaan ze, indien mogelijk, juist naar het water.
Hier (door mij nest 2 genoemd), wordt zij blij en aandoenlijk verrast met weer een juweel van een takje ...
Tot zijn verbazing ziet hij, dat de eieren nog geen veren hebben ...
Dan maar weer wachten; hij was verkrampt van de zenuwen ...
Dagen later.
Een ouder komt juist aanvliegen om de twee nazaten te voeren.
Nee hè. Daar komt die schrokop van een neef weer aanwaaien ...
Gelukkig schoot-ie te ver door ...
Na nog wat gebakkelei over die neef ...
... waren het weer dikke vriendjes.
Pa of ma is weer wezen shoppen.
Die jongen zijn onverzadigbaar.
Dag in dag uit gaat dit door.
En wie komt daar weer aan?!
Die grote, stoere neef.
Ze bleven gebiologeerd kijken naar die bink.
Na die act, vloog hij gedurfd naar het hoogste puntje van de boom
en zwaaide vandaar, nog even naar de neefjes.
Dit nest (nr 3) is eigenlijk klaar. En dat is maar goed ook, want bij de volgende vleugelslag is het takje weg.
Zij keek hem daarom verbaasd aan.
Dit werd even later weer goed gemaakt met een extra grote tak.
Ze vond het heel lief ...
... en dat gaf hem weer vleugels om door te gaan.
Neef zag het in de verte aan en dacht in nieuwe kansen ...
Dus liet hij die tortelduifjes voorlopig maar met rust.
Daar was hij zelf ook wel aan toe en hing de Adonis uit ...
Ik deed hetzelfde... Na dagen, weer bij nest 3 aangekomen, werd ma (pa) hongerig nagekeken door 3 snaveltjes.
Neef was niet ver uit de buurt ...
Het bleken er 4 ... eu ... eu
... eu ... 5 te zijn.
Weinig kans om jouw snavel daar, zonder gevaar, tussen te steken. Dat deed hem somber kijken.
Maar die hang naar aandacht, was er nog wel.
Ze vonden zijn optreden niet je dat. Twee waren er zelfs, uit plaatsvervangende schaamte, weggedoken.
Er is onrust; ze weten (horen), dat er eten op komst is.
Ja, die rakkers moet je dan eerst rustig zien te krijgen, anders heb je zelf een probleem ...
Die kleine, links op de voorgrond, op de rug gezien maakt weer geen kans. Die gaat het niet redden om volwassen te worden...
Die middelste van de 5 is tevreden. De andere 4 turen weer verlangend naar boven.
Deze jongeren wisselen een laatste roddel ...
Ze krijgen een sik, van dat lange wachten.
Sommige willen eerder door hun ouders gezien worden en zoeken het, al dan niet reikhalzend, hoger op.
Daar kregen ze spijt van, want reigers voeren hun jongen alleen op het nest. Maar die overblijvers moeten dan niet blijven ruziën, want dan slikt die ouder, op een bepaald moment, de buit zelf door en kunnen zij weer wachten tot ze een ons wegen ...
Eigen schuld, dikke bult.
Het vraagt van reigers vaak engelengeduld, om een prooi te verschalken. (En dus ook van de fotograaf.)
Dit zijn delicatessen, voor die hoge-bomen-kroost.
Hij hoefde niet meer zo nodig, stond zich stierlijk te vervelen, ...
Die pubers van hem konden al voor zichzelf zorgen.
Hoewel, aan de waterkant wou het nog niet lukken ...
Even later, in het gras, was het hap ...
... slik, weg!
Pa deed nog wat rek- en strekoefeningen ...
... totdat-ie wat in het vizier kreeg ...
... maar hij had het gevoel, voor wat kan en niet kan, een beetje verloren.
Hij was confuus ...
... en krabde zich even achter de oren.
Toen hij weer bij zinnen was: dan toch ook maar verder de wei in.
Zag hij daar in de verte niet iets bewegen ...
Ook niet gering, maar dat paste net. (Kon het net niet vastleggen, omdat hij zijn kont naar mij toedraaide.)
Na een poosje kregen beide de kriebels.
Je ziet zus/dochter verbaasd denken: Ik weet niet of ik dit wil.
Het lijken ouderen met baarden, maar het zijn jongeren, die vreten als paarden ...
DIE VIERDE IS OOK WEER TERUG EN WORDT ER OVERLEGD, WIE ER DE VOLGENDE KEER MAG TOEHAPPEN. (Nou vergeet het maar)
Wat heb je trouwens aan afspraken als neef Schrokop net boven je landt ...
Gelukkig hadden zij een dappere uitkijkpost!
Het was al bijna donker, toen de klus werd geklaard.
Zijn zelfbeeld werd groter en groter ...
De volgende dag was het strakblauw; overal werd de zon aanbeden ...
Een jongeling waagde wat wankele stappen op een tak.
En natuurlijk hadden zij weer trek ...
Kun je het mooier wensen ?!
Zo'n 14 dagen later, was het heel stil bij de hoge bomen, geen leven te bekennen. Ik ging op een bankje zitten en werd plotseling luidruchtig uit mijn evenwicht gebracht, door iets groots naast me.
Het was DE NEEF. Hij keek me vertrouwd aan en vloog even later, als laatste Baby Hoge Bomer, de wijde wereld in.
Een andere pagina bezoeken kan natuurlijk kan ook via de knoppen hieronder of helemaal bovenaan.