VAN STRONTVLIEG TOT EDELHERT deel 1f
DE MEESTE FOTO'S ZIJN TE VERGROTEN DOOR ER OP TE KLIKKEN
Ik wens iedereen fijne feestdagen en een GOED NIEUWJAAR.
ROOFVOGELS en héél veel meer
Buizerd is de naam.
Hij vliegt hier terug naar zijn buit, waarvan hij verjaagd was door een passerende auto.
De Buizerd wilde naar een rustiger plekje, maar hij had zichzelf duidelijk overschat en viel telkens terug op de grond.
De Haas was echt te zwaar, ondanks die grote liftende vleugels.
Einde herfst en de hele winter zijn ideale momenten om Buizerds te spotten. Ook familieleden uit het noorden komen bij ons overwinteren. Hier worden afspraken gemaakt, onder getuige van de Blauwe Reiger, over de grenzen van het jachtterrein.
(Zoek ook de Zilverreiger)
Dit exemplaar is duidelijk lichter van kleur.
Vanaf een wat hogere positie scannen ze de omgeving voor iets eetbaars.
Het oog blijft op één punt gericht en ...
... bingo, al zag ik niet direct wat het was.
Het bleek een voorgerecht van kikkerbilletjes, te zijn.
Of dat-ie zeggen wil: laat het hoofdgerecht maar komen ...
Maar zo gaat dat niet, er moet heel wat werk voor worden verzet. En dat is smullen voor de fotograaf !
De ene na de andere poging wordt ondernomen.
Allerlei uitkijkposten worden gebruikt.
Hier had-ie de hulp van een lanceerinrichting, zo lijkt het. Ook dat werd niks.
Dit is een veelbelovende plek: vogelbroedgebied van Staatsbosbeheer.
Die broedtijd is al lang voorbij, maar er zijn allicht een paar smaakmakers blijven hangen ... En jawel hoor ...
... weg was-ie. Die vastberaden blik spreekt boekdelen.
Toen ik hem eindelijk terugvond, waren er alleen nog een paar vleugelveren van het hoofdgerecht over.
Daarna krabben en poetsen ...
... totdat het "slabbetje" er weer schoon voorhing.
Hij draaide zich vervolgens om en verdween richting de camping ...
... een geliefde plek kennelijk. Niet alleen mensen drommen samen ...
Toen ik deze voor de lens isoleerde ...
... kwam er een Grote Zilverreiger zo dicht voor mij langs vliegen, dat-ie zelfs niet helemaal op de sensor paste. Dan moet je hem wel volgen (hij is toch ook niet elke dag, overal vertegenwoordigd).
Och, het is een begin ...
Beter.
Als je veren hebt, moet je ze af en toe opschudden ...
... en dan weer gladstrijken.
Kijk nou 'ns wat ik heb, een zoetwaterparel.
Oeps, ingeslikt.
De vogeltrek is nog in volle gang, ze vertrekken nog met honderden.
Nijlganzen houden een tussenstop.
Maar ook onder vogels heb je einzelgänger.
Verder met ROOFVOGELS
De Torenvalk (m) met prooi op de plank.
Het mannetje heeft een grijze kop en een vrouwtje is roodbruin van boven.
(ik heb hier AI gebruikt, om het verschil te laten zien)
Vogels hoeven voor hem niet bang te zijn. Dat zweert hij hier met zijn tenen in de lucht, al is het ietwat weifelend ...
Hij houdt van insecten en "vist" af en toe een Regenworm op. Maar om deze tijd van het jaar is hij vooral geïnteresseerd in Woelmuizen. Die zijn er in overdaad en Woelmuizen houden geen winterslaap én trekken ook niet naar het zuiden ... ! Een slimme keuze dus van die Tv.
Als de Torenvalk gaat bidden (op één plaats 'stil' hangen), dan mag je als Woelmuis wel opletten, want dan wil-ie aan tafel.
En als het even mee zit, stort hij zich daarna op de prooi, de Woelmuis dus, die vervolgens wordt opgediend.
De Torenvalk is kieskeurig en handig. Met één haal worden de weke delen verwijderd (daar heeft hij geen belangstelling voor).
Daarna wordt de buit met huid en haar doorgeslikt ...
... zonder peristaltische slikproblemen. Ook maagzuurremmers kent-ie niet ...
Na het eten even rust en onderhoud van het verenpak.
Toen hij weer de lucht in ging voor een volgende speurtocht, kwam er plots een nabuur, en niet om te helpen ...
... zij keken elkaar even aan, waarna de onderste er vandoor ging. Probleem opgelost.
Na weer een poosje bidden op z'n torenvalks ...
... werd het "gebed" weer verhoord, zo bleek.
Feit is wel: er wordt meer gebeden dan geconsumeerd. Dat was voor ons misschien ook beter.
Toen ik langzaam in de auto, achter hem doorreed ...
... verloor hij mij niet uit het oog (ik dacht, dat alleen uilen dit zo konden).
Hij is op zoek naar een goeie visstek. Hij weet dat de sloot in het midden te diep voor hem is en dus neemt-ie de hindernis per vleugel. Ik hoop dat-ie in de buurt blijft, want ik wil hem nu wel eens een echte grote vis zien vangen, en dat dan natuurlijk MACRO vastleggen !!!
Hier zit-ie ideaal voor mij. Ik ben goed voorbereid; alles onder controle ... even een stukje banaan, want het kan nog wel even duren ...
Ik hoorde hem wegvliegen, liet de banaan vallen, en zag hem, ... MICRO,
... zo'n 30 meter verder, de vaste wal opzoeken. En dat is slimmigheid. Bij het naar binnenwerken van zo'n grote vangst is de kans groot, dat de buit valt, en wegzwemmen op het droge, dat kan-ie bijbenen (en ik neem sindsdien fruit mee, waarvan de schil ook pruimbaar is).
Het is januari en er is vorst voorspeld. De Kieviten verzamelen en verhuizen een stukje naar het zuiden.
De voorspelling was raak, wat deze rekel rammelaar z'n lentegevoel niet bekoelde.
En bij winter hoort mijn stokpaardje: IJshaar.
Bij het ontstaan speelt een paddenstoel (korstzwam) een hoofdrol:
het Rozeblauwig Waskorstje
Geschiedenis: dank zij mijn eerste foto's uit jan 2006, is voor Nederland het fenomeen verklaard gevonden door Elly van Niekerk. Mbv deze foto's ontdekte zij een artikel in Bern uit 2005 van Gerhart Wagner, die toen het verschijnsel, voor het eerst, wetenschappelijk heeft onderbouwd. Voor een uitleg, zie tegenwoordig Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/IJshaar
Drollen van de hond van Koning Winter.
Jammer dat de meeste drollen van honden een andere dimensie hebben ...
Een apart fenomeen en dat is 't ...
Bij de waterkant aangekomen hoorde ik, dacht ik, glasgerinkel. Héél vreemd ... en met gelijke tussenpozen. Ik had al een paar keer om me heen gekeken, maar ik was echt de enige, die daar stond te blauwbekken, en het geluid kwam steeds dichterbij ....
Toen zag ik het. Twee zwanen braken het dunne ijs. Ze doen dat als een echte ijsbreker: de kop wordt naar voren geplaatst, zodat er een vloeiende stevige romp ontstaat. Ze zetten stuwkracht met de poten zoals een schip dat met met de schroeven doet, en dan duwen ze tegen het ijs, totdat het breekt.
Ze wisselen elkaar regelmatig af.
Als het dan maar niet te hard gaat vriezen, dan redden zij het wel ... een hele vaargeul, met hier en daar een wak.
De Aalscholver ziet dit alles met instemming aan en zal er zeker gebruik van maken ... als al het werk gedaan is !
IJs breken is een vermoeiende business (hijg hijg), wat op tijd om eten vraagt. Gelukkig is er nog genoeg gras in de buurt.
Even verderop werd de ijsvlakte, door ervaren zwanen, als startbaan gebruikt. Ik hoopte stiekem dat ... maar het ging goed, voor de zwanen dan.
Eén dag later was er geen ijs meer te zien, wat de jonkies ook weer moed gaf tot proefvliegen. Maar het geeft wel aan, dat ook zwanen geen kaas gegeten hebben van weersvoorspelling, anders hadden ze al dat ijs, gisteren niet gebroken. Ik vertrouw dan toch maar meer op Helga/Peter/Gerrit en consorten.
De durfal komt hier net los.
Als je vliegt, dan moet je ook landen ...
... en dat is hier toch redelijk gelukt, voor zo'n boulimia-blaag.
(Ik vind ze prachtig!)
Wij Kokmeeuwen maken daar niet zo'n show van. Wij stijgen en landen simpel verticaal, met af en toe een bommetje.
Nee, dit is geen gevolg van dat bommetje; er is veel meer eend, dan je ziet. Niks lugubers aan. In werkelijkheid waren zij aan het ruziën om een vrouwtje, en werd de rivaal regelmatig kopje onder geduwd.
Helga/Peter/Gerrit en consorten zeiden, dat het misschien komende nacht wel eens hier en daar en beetje zou kunnen gaan vriezen, en dat deed mij de wekker zetten. En jawel 2,5 graad onder nul bij ons, wat ideaal is voor IJshaar. Kwakkelen, kwakkelen ... maar elk nadeel heb z'n voordeel!
In één nacht zo'n bos haar, om jaloers op te worden ... Misschien moet ik dat Rozeblauwig Waskorstje maar eens door de shampoo doen!
Het is eind januari 2012 en er is een zwaar verliefd stel, bij ons neergestreken. En ze zijn absoluut niet van plan, om weer weg te gaan.
In de singel zwemmen nog steeds 3 jonge zwanen van vorig jaar. Zo'n verliefd paar duldt geen andere gelijken in de buurt, dus dat wordt bonje met de buren. Het mannetje gaat er achter aan, waar en wanneer-ie ze ook maar ziet.
Die proefvluchten, die betalen zich nu uit; de strijd aangaan met die indringers, dat zit er nog niet in.
De Kokmeeuwen werden een beetje onrustig van al die heibel.
Het heeft weer gevroren en er is ook behoorlijk wat Korrelsneeuw in het bos gevallen, met als gevolg, dat we hier twee fenomenen tegelijk op de foto's zien: Korrelsneeuw en IJshaar..
Als de Blauwe Reiger diep in zijn "das" wegduikt ... Zeker weten: het wordt menens met de winter !!! It giet oan !!!
Laat het maar gebeuren, ik omarm de winter (en de winter mij, brrrr...)
Het IJshaar is er nog, maar het is nu moeilijk herkenbaar in het veld. Het vriest te hard, er komt dan ook, geen nieuw haar meer bij .
Hier en daar is er nog een paddenstoel te ontdekken. Dit is de gele trilzwam, waarvan wij eerst dachten dat die mede verantwoordelijk was voor het ontstaan van IJshaar. Microscopisch onderzoek heeft anders uitgewezen, zoals eerder aangegeven.
Het is 1 februari 2012. We hebben nog zo'n 30 meter open singel. Het zal voorlopig de laatste dag zijn, dat de zwanen, bij ons om de hoek, een uitgebreid bad kunnen nemen. Ze doen dat in stijl.
Deze jonge zwaan dacht ook nog even mee te kunnen genieten ...
... maar het duo nam gelijk een dreigende houding aan en die kleine wist genoeg. Zelfs dreigend, zijn ze mooi.
Daags daarna, 2 februari, zat eigenlijk alles dicht en waren de zwanen vertrokken. Ze kregen het te koud onder d'r voetjes, en zijn wellicht naar ander open water op zoek gegaan.
Deze gast heeft nog een dag naar het ijs staan staren en begreep toen, dat-ie iets anders moest doen, om aan de kost te komen.
Ik had ook de hele dag buiten gestaan ...
(Dit "hoofd", gevormd door water, kou en wind , zat vast aan de kant, net boven het water.)
Dit noem ik Schuddebuikijs. Het ontstaat in een inham, bij harde wind, en het moet natuurlijk verr ... héél koud zijn. Het ijs beweegt, gaat kapot en vriest weer aan elkaar.
Het is 3 februari 2012. Ik moest vlug zijn, anders waren ze helemaal ondergesneeuwd. Het was nog zo'n 5 graden onder nul. Verderop stond, midden op de dag, 830 Km file, als bevroren ... En de temperatuur ging 's nachts naar de 20 graden onder nul bij ons.
Op 4 februari stond ik me, blij verbaasd, te vergapen aan iets, wat ik nooit eerder had gezien: Ruige Rijp op ijs, en maar meteen een paar duizend vierkante meter ... Onvoorstelbaar mooi !!! Ik kan dit natuurlijk niet met één foto afdoen ...
Ruige Rijp ontstaat als de temperatuur flink onder nul daalt (meer dan -8C) en er hele fijne waterdruppeltjes in de lucht zitten (mist). Zodra die onderkoelde waterdruppels ergens tegenaan botsen (in dit geval tegen het ijs) bevriezen ze en ontstaan er mooie kristalstructuren.
Ruige Rijp komt, zoals hier, zeer zelden voor.
De Scholekster zakte er tot z'n enkels in weg en kon mijn enthousiasme niet delen.
Een dag later ging de boel samenklonteren en ontstonden er prachtige harde ijskristallen aan de uiteinden van die "blaadjes", en dat werd een paar dagen later alleen maar mooier. Maar om dat te zien, moet je wel plat op het ijs ... In ieder geval de fotograaf. Jullie hebben mazzel.
Op de vierkante centimeter ...
Door die prachtige miniwereld, die ik zag, had ik niet door, dat mijn knieën bijna bevroren waren.
Hier kon ik weer rechtop blijven staan, bij deze ijsklepels. Die "klepels" hangen boven het ijsoppervlak.
Het mooie van de natuur is: hetzelfde is altijd weer anders!
Deze Aalscholver heeft het kleine eendenwak (diameter ca 5 meter)
"bij ons" ontdekt ...
... en krijgt hier even de ruimte om te vissen. Zie je dat prachtige water ?!
Daarna moet-ie weer zien op te drogen, bij -5C !!! Hij heeft geen waterafstotende vetlaag op de veren, zoals andere watervogels.
Dit is de typische opdrooghouding.
Daarna nam-ie een aanloop en kwam van de grond, ondanks die volle maag (en ik zie ook geen ijsafzetting op de vleugels ...).
Toen ik even later weer bij het wak was, zag ik dat-ie een vismaatje had opgehaald.
Die kennis was al in frivool zomertenue, en zal daar spijt van hebben.
Ook meeuwen komen langs, niet om te vissen, maar om een bad te nemen en om wat brood, dat de eenden regelmatig door velen wordt toegestopt, te bemachtigen.
Als je bruin in staart en vleugels hebt, dan ben je nog jong en bereik je als laatste het wak/brood.
Het wak ligt in de mensenwereld en daar moeten Blauwe Reigers niks van hebben, maar honger overwint uiteindelijk de angst.
Weer een hek verder, nu vlak bij het wak.
Hij deed het heel rustig aan ...
... maar kwam uiteindelijk daar, waar-ie wezen wou.
12 Februari, de laatste dag van de echte winter 2012. Het niet doorgaan van de De Elfstedentocht was treurig, maar was al een beetje verwerkt en werd, wat mij betreft, helemaal goed gemaakt door het verschijnen bij het wak, van ... ... de IJsvogel !!!
Mijn dag kon niet meer stuk!
13 Februari was er eindelijk vers (smelt)water. Als je met 60 watervogels 14 dagen een klein wak hebt gedeeld, dan krijg je drijfmest en dat heeft geen frisse afdronk.
Nu er nog (smeltend) ijs is op 15 februari,
heb ik er nog even goed naar gekeken. Soms zit lucht, verrassend mooi, in het ijs ingesloten.
Futuristische onderwaternederzettingen ...
Een sieraad van smeltend ijs. De natuur ontwerpt onuitputtelijk.
Hem staat het water inmiddels, tot ver boven de enkels. Wat een droogkloot (sorry).
Een jonge Kokmeeuw heeft beet, maar heeft nog wat moeite met de haringhapmethode: eerst de kop. Als je eerst de staart doet gaat-ie dwars liggen en glijdt-ie moeilijk naar binnen.
Het lukte even later wel en gaat er hier voldaan vandoor.
18 Februari De temperatuur loopt weer op. Het is baltstijd voor o.a. de eenden en dan zijn de mannetjes op z'n mooist. Er stond plotseling een héél mooi mannetje op de ijsrand ...
... en die had wel oog voor dat vrouwtje.
Maar dan moet je eerst die woerd verjagen.
Het vrouwtje Wilde Eend was gevlijd door die aandacht, maar ging toch eega achterna.
De Mandarijneend liet zich daarna, een beetje beteuterd, meedeinen op de golven.
Sinds de jaren zestig broeden deze fraaie eenden, mondjesmaat in het wild in Nederland (in holen van bomen).
Krakeend
De Kuifeend en het witte Nonnetje; deed mij denken aan dat lied van Cornelis Vreeswijk:
"Eind van't vroege voorjaar, ontmoetten zij elkaar ...........
de nóooozem en de non"
Smienten
Smienten, Kieviten en een paar Grutto's. Die Grutto's en Kieviten keren terug uit het zuiden.
20 februari Afgelopen nacht heeft het toch weer een paar graden gevroren en dan moet ik het bos in ....
22 Februari 2012 Het allerlaatste ijs bij ons. Door de nu toch stijgende temperatuur, de harde wind en de golven, is die eens zo prachtige ijsvloer tot klontjes verworden.
Ik ben, na al die kou, wel aan een whisky toe ... ... ZONDER IJS !
